Glenburn station: a second home!

Na Whanganui zijn we naar onze eerste gezamelijke workaway plek gegaan. Toen we daar aankwamen was het best wel even een shock dat we er nul komma nul internet connectie of telefoonconnectie zouden hebben voor de aankomende 2 weken. Er was 1 mogelijkheid om telefoonconnectie te krijgen en dat was door een heuvel te beklimmen (30 minuten one way). Op de boerderij hadden de helpers hun eigen huisje met 5 slaapkamers, een eigen keuken, badkamer en
woonkamer. Erg gaaf omdat je zo de mensen waarmee je samen woont veel beter leert kennen. De personen waarmee we in het huisje verbleven waren Loo, een Maleisische meid en Pierre, een
Fransman. We konden het met onze vieren ontzettend goed vinden en hebben gelijk plannen gemaakt om na het werk op de Glenburn Station elkaar weer te zien!
Glenburn Station ligt anderhalf uur rijden over een gravel road van Masterton vandaan; de dichtstbijzijnde stad. Zodra je over de heuvels heen bent, komt het prachtige uitzicht je al tegemoet: een prachtige uitgestrekte hemelsblauwe zee. Glenburn ligt direct aan zee en bestaat uit zo’n 5000+ hectaren aan grond. De boerderij heeft 20.000 schapen en rond de 1000 koeien. Verder heeft het 4 paarden, 2 varkens, een aantal kippen en een rendier, Felix, dat hoewel hij totaal vrij is, zich gedraagt als een getemd beest. Het uitzicht op de zee is prachtig en ik kan me echt geen plek bedenken waar het mooier is om te werken dan deze boerderij! De hosts John en Helen en hun zoon Locki zijn enorm
aardig en de gezamenlijke barbecue met hun en de shepherds Brad, Jimmy en Morgan was dan ook geweldig. Ik heb hier voor het eerst Paua (Nieuw Zeelandse schelpdier) gegeten en alhoewel ik niet
houd van seafood, smaakte dit best okay.
We zijn diezelfde dag dat we aankwamen nog naar de zeehonden kolonie gelopen en zijn we de berg opgeklommen om iedereen te zeggen dat we even geen connectie zullen hebben. De volgende dag
stonden we om 6 uur op omdat het plan was docking te doen. Het was echter aan het regenen, wat betekende dat we buiten niet hoefden te werken en dus konden we weer ons bed inkruipen tot 8 uur. Rond 8 uur werden we wegwijs gemaakt op de gigantische boerderij en werden we aan het werk gezet: samen met een backpacker die de volgende dag wegging (Julien) moest ik hout verzamelen en brachten we dit met de quad naar één van de 5 vakantiehuisjes. Verder heb ik de varkens en kippen gevoerd en toen zat de werktijd er alweer op. We werkten elke dag van 8 tot 13 met smoker (Nieuw Zeelands voor tea time) stipt om 10 uur tussendoor. Alleen wanneer we docking deden werkten we van 6:30 tot 18:30. In de 12 nachten dat we in Glenburn verbleven heb ik heel veel verschillende nieuwe ervaringen opgedaan. Ik heb hout verzameld en opgestapeld, ik heb huizen schoongemaakt van onder tot boven zodat nieuwe gasten er weer in konden, ik heb docking gedaan, ik heb duizenden distels uit de wei gehakt en ik heb moederloze lammeren de fles gegeven. De heftigste ervaring is docking. In Nieuw Zeeland hebben de schapen lange staarten. Door veel viezigheid rond de staart komen er vliegen op de schapen af, leggen ze er eitjes, de eitjes komen uit en de larven eten de schapen op van binnen. Om dit te voorkomen halen de boeren bij lammeren
van een bepaalde leeftijd de staarten eraf. Docking gaat als volgt: eerst moet je een grote fuik met behulp van hekken neerzetten. Vervolgens brengen de shepherds de schapen met behulp van hun
ongelofelijk goed afgerichte honden binnen de fuik en begint het werk. De lammeren worden gescheiden van hun moeders. De lammeren worden 1 voor 1 door persoon 1 opgetild en op hun rug
op een soort band gelegd. Persoon 2 geeft de lammeren een bedaringsmiddel en persoon 3 knipt een stuk uit het oor om te markeren of het lam een ooi of een ram is. Vervolgens doet persoon 4 een elastiek om de ballen als het een ram is om ze te castreren. De laatste stappen zijn dat persoon 5 met een gloeiend hete ‘schaar’ de staart eraf brandt en persoon 6 sprayt vervolgens de staart in om
infecties te voorkomen. Dit gebeurt allemaal tegelijkertijd en je kunt bedenken wat een chaos het oplevert, haha. Ik ben zelf persoon 2, 4 en 6 geweest en elke keer kom je thuis onder de bloedspetters. Gelukkig hadden we elke keer fantastisch weer tijdens het docken en waren de
shepherds waarmee we de docking deden ontzettende grappenmakers, dus de hele dag hadden we lol. We hebben 2 dagen docking gedaan en in die tijd zo’n 900 lammeren de staart afgehakt. Enorm vermoeiend werk en aan het eind van zo’n dag was je dan ook zo enorm gaar dat je niks anders deed dan rusten en van het prachtige uitzicht genieten.
Het is geweldig om tussen echte kiwi’s te verblijven. De taal is in 1 woord geweldig. Achter elke zin zeggen ze aye (Good, aye?), ze schelden een heleboel (Fuck you bastard tegen een hond, haha en
bloody hell met al dan niet fucking een aantal keer in de zin toegevoegd elke keer als ze een schop van een schaap kregen tijdens het docken). Verder was het in het begin erg moeilijk om het echte
Nieuw Zeelandse accent te begrijpen aangezien ze een aantal klanken totaal anders zeggen dan de Britten of Amerikanen (vb: nice klinkt meer als noise in Kiwi) en een heel gedeelte van de woorden
slikken ze gewoon in. Maar ik word er beter in en begin al net zo te praten, haha. Ik merk ook dat het moeilijker en moeilijker wordt om goed Nederlands te praten en te schrijven. De hele dag spreek ik
namelijk Engels en alleen met familie en vrienden spreek ik nog Nederlands af en toe.
We zijn tijdens ons verblijf op de boerderij nog een aantal keer naar Masterton gereden om wifi te halen en met Loo en Pierre zijn we nog naar Cape Palliser Lighthouse gereden om de omgeving daar
te checken en hebben de wandeling vanaf Glenburn naar de Honeycomb Rock gemaakt. Een gave wandeling langs de prachtige blauwe zee. De Honeycomb Rock is ook erg indrukwekkend om te zien: de wind en de zee hebben het zachte materiaal van de grote rots weggevaagd op bepaalde plekken zodat er een bijengraatstructuur te zien is: prachtig! Verder hebben we hier ook vele zeehonden
gezien.
Vanaf de dag voordat we Glenburn verlieten begon de chaos. We werden rond 00:05 u. ’s ochtends uit onze bedden geschud door een aardbeving. Ik heb zelf niks gevoeld en ben er alleen door wakker
geworden, maar de mensen om mij heen zeiden dat het best heftig was. Er bleek een aardbeving met een schaal van 7.5 te zijn geweest nabij Kaikoura, op het zuidereiland. Tot 4 uur ’s nachts was er
een tsunami waarschuwing afgegeven, maar wij hoefden niet te verplaatsen. Die avond heb ik voor iedereen Mexicaans gekookt. Het werd een ontzettend gezellige avond vol wijn en bier en die nacht
heb ik de prachtige super maan kunnen aanschouwen. Die nacht heb ik helaas amper kunnen slapen, misschien door de maan? De volgende ochtend hebben we wat gewerkt tot 11 uur, hebben we een laatste keer smoker met iedereen gehad en zijn we toen na iedereen gedag gezegd te hebben op weg. Nog geen half uur later kregen we autopech… Geen internet connectie, geen telefoon
connectie, dus we moesten naar het dichtstbijzijnde huis lopen om de wegenwacht te bellen. Een uur later kwam eindelijk de wegenwacht en werden we naar Masterton gebracht. Ons doel was echter
om naar Wellington te komen… De auto kon helaas niet meer gemaakt worden die dag, dus zochten we een hotel in de buurt. Helaas was dat driekwartier lopen van de stad vandaan, dus moesten we
elke keer een behoorlijk eind lopen voordat we iets konden doen… De autopech was, bleek later, een geluk bij een ongeluk. Wellington had namelijk te kampen met vele naschokken van de aardbeving
en het advies was om niet naar Wellington te gaan. Eindexamens waren afgelast, scholen waren dicht, mensen hoefden niet te werken: chaos dus.
Toevallig kwamen we Pierre tegen in de MacDonalds. Hij wilde naar Wellington gaan, maar vanwege de chaos gingen de treinen niet op hun juiste tijden. Wij hadden een grote slaapkamer in onze
hotelkamer met 3 bedden, dus Pierre verbleef die nacht in onze hotelkamer. We zijn heerlijk uiteten geweest met z’n drieën en hebben er een heel gezellige nacht van gemaakt met vele kaartspelletjes.
Toen we in bed lagen kregen we te maken met een heftige naschok van 4.9 op de schaal van Richter. Dit keer heb ik hem wel gevoeld! De hele grond begon te schudden als in een kermisattractie en al
het glaswerk en de muren begonnen te rinkelen en geluid te maken. Welcome to the Ring of Fire,
haha.
Ik begon ook al te beseffen dat ik Glenburn nu al mis. De mensen waarmee we op de boerderij verbleven zijn echt een familie voor mij geworden en toen we eergisteren de boerderij verlieten
voelde ik dan ook al echt heimwee opkomen. Het was fijn dat we Pierre weer ontmoetten en Loo zullen we weer ontmoeten als we terugkomen vanuit Fiji. Super fijn idee!
De auto was gelukkig de volgende dag gemaakt en vandaag zijn we samen met Pierre naar Wellington gereden voor ons volgende avontuur: 2 weken Fiji! Op dit moment schrijf ik dit alles
vanuit mijn vliegtuigstoel op weg naar Fiji. Ik heb er heel veel zin in en ik hoop dat ik snel van het heimweegevoel af ben!